Журналист Гүлбану Әниятқызы дамуында ерекшелігі бар балалардың бизнес көзіне айналғанын айтты.
Бұл туралы Caravan.kz медиа порталы хабарлайды.
Өзі де ерекше бала өсіріп отырған журналистің сөзіне сенсек, ЗПР, ЗПРР, аутист, рас диагнозы бар балалардың еміне қатысты арнайы мониторинг жүргізілмейтін көрінеді.
”Ерекше балалар баратын орталықтардың бағасы удай, біздің балалар бизнес көзіне айналды. 30 минуттық бір сабақ 7-10 мың теңгеден жоғары. Маған “кредит алып баласын қаратып жүргендерін”, “ақшасы жетпей амалсыз аутист ұлын үйде қамап отырғанын” жазған ерекше аналар өте көп. Бізде мүгедек куәлігі бар зпр, зпрр, аутист, рас диагнозы қойылған қанша бала орталыққа барып жүр? деген анализ жасалып, мониторинг жүргізіле ме? Жоқ.
Енді қараңыз, еліміздегі 70 мыңнан астам ерекше баланың тек 5 мыңдайы ғана мектеп бітіреді екен. Неге? Себебі, заңда мектептің нақты міндеті көрсетілмеген. Бала ілеспеді ме, өзге оқушылармен араласып кете алмады ма, басшылық не істейді? Ең оңайы — баланы үйге оқытуға ауыстырады, тіпті ата-анасын мәжбүрлейді. Бұған да мониторинг жүргізілмейді. Ерекше баланың мектептен шығуын проблема деп есептемейді. Ерекше бала коррекциялық орталыққа барса да, мектепте оқыса да оған жеке бағдарлама құрыла ма? Жоқ. Ал ақылыға апарсаңыз, әр баламен жеке жұмыс істейді. Әрине, жалпы бағдарламаны ерекше бала игере алмайды. Бізде ол тек қағаз жүзінде ғана. Қоғам да, мектеп басшылығы да ерекше баланың оқығанына, бейімделуіне ниетті емес. Мүгедек куәлігі рәсімделген бала үйде отыру керек деген қатаң стереотип бар.
Ерекше бала бағып отырған ата-аналар “балам Гарвардта оқысын” деп армандамайды. Ел қатарлы партада отырсын, мектеп бітіріп шықса екен” дейді. Бұл — олардың құқығы. Алайда, олардың бұл арманы сірескен жүйе өзгермей орындалмайтын сияқты және ерекше бала көп жағдайда тек анасына ғана керек болып қала береді”, — дейді ол. елі қолданушылары да
Желі қолданушылары да Гүлбану Әниятқызының бұл пікірімен толық келісетінін жазуда.
”Сізбен толық келісемін, қоғамда ерекше балаларды қабылдау деген түсінік жоқ”, “Біз де ерекше баламыз қоғаммен араласса, дос тапса дейміз”, “Бәрі тек қағаз жүзінде”, — деп жазды олар.
