Нобель алған Ласло Краснахоркайдың «Ібіліс биі» романын 4 ауыз сөзге жинақтап берейін :
1. «Өмір дегеніміз қақпан. Біз үнемі, қайта-қайта соның ішіне құлай береміз. Біз өзімізді азат болдық деп ойлаймыз, бірақ шын мәнінде тек кісеніміздің қалпын ғана өзгертеміз».
Есенғали Раушанов не деп еді: «Аяғыма қараймын, шідерім жоқ, неге қақсай береді жіліншігім» демеп пе еді. Ал биыл Нобель алған жазушы да соны қайталап тұр.
2. «Біз әрдайым алыстағы жарықты аңсаймыз, ал аяғымыздың астындағы жолды ұмытамыз».
Ата-анасы бар, баласы бар орта жастағы адам өмірдің ауырлығын бар күшімен көтереді де, үнемі былай деп ойлайды: «Ақша тапсам, балам өссе, зейнетке шықсам, тыныш өмір басталады».
Сол “кейінгі” күнді аңсай жүріп, бүгінгі өмірін елеусіз өткізеді. Ал шын мәнінде, бақыт күтумен келмейді，ол күн сайынғы қарапайым сәттерден жиналады.
3. «Неғұрлым көп білсек, соғұрлым аз түсінеміз».
Қазір адамдар қысқа видеолардан бәрін білетіндей көрінеді: жұлдыздар өмірі, денсаулық кеңесі, жаңалықтар… бәрінен хабардар.
Бірақ өз ойын айтуға келгенде, абдырап қалады. Ақпарат көп, бірақ түсінік аз.
Бас толы мәлімет, жүрек пен сана – бос.
4. «Әзіл – өмір секілді: басы да, соңы да жақсы емес, бірақ ортасы керемет».
Адам да солай ғой: дүниеге келгенде өз еркімізбен келген жоқпыз, қартайғанда да кейде ешкімге керек болмай қаламыз.
Дүйсенәлі Әлімақын
